آمد،به طعنه سلامی کرد.گفت:مرد

گفتم:که گفت: آنکه دلت را به من سپرد

وانگه گشود سینه و دیدم که اشک عجز

تابوت عشقه من به کف نور می سپرد

 آنان که جان فدای نگاری نکرده اند
همکارشان مباش که کاری نکرده اند

 آن به که در این زمانه کم گیری دوست
با اهل زمانه صحبت از دور نکوست

 آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست
هر کجا هست خدایا به سلامت دارش

 آنگاه که خنده بر لبت مي ميرد
چون جمعه ي پاييز دلم مي گيرد
ديروز به چشمان تو گفتم که برو
امروز دلم بهانه ات مي گيرد

 آنقدر بر كشتي عشقت نشينم روز و شب
يا به عشقت مي رسم يا غرق دريا مي شوم

 آبروی حسین به كهكشان می ارزد

یك موی حسین بر دو جهان می ارزد

گفتم كه بگو بهشت را قیمت چیست

گفتا كه حسین بیش از آن می ارزد

 
آنکه از چشم تو افکند مرا بي تقصير
چشم دارم به همين درد گرفتار شود  

 
آن ها كه سوز سينه ندارند و شوق يار

در روز حشر نعره ي وا حسرتا زنند !

 آسمان آسوده است از بی قراری های ما

گریه طفلان نمی سوزد دل گهواره را

 آن روز با چـه شوقـی من با تـو دست دادم

تنها تو دست دادی من هرچه هست دادم

 آنچنان کز برگ گل عطـر گلاب اید برون

تا که نامـت میبرم از دیده آب آیـد برون

 
آخــر چــه شــد ایــن هــمـه نامهربان شــدی

چیزی که خوش نداشتم ای دوست آن شدی

 آتش از برق نگاهت ریختی بر جان من

خواستی تا در میان شعله ها آبم کنی

 آشنای تو به دل غیر تو را ره ندهد

که نسازد به یک خانه دوبیگانه به هم

 آتشي در دل من شعله بر افروخته بود

ديده گر آب نمي ريخت دلم سوخته بود

 آخرچه شد كه ياردست ازسرم كشيد

يكبــــــــاره برد ز ياد آن وعده و وعيـــد

من كه وجـــــود خود كــــردم به نام او
امــا چگونه شد او نام خــــــود نديــــد

آمـدی بـا تاب گیسو تا کـه بیتابم کنی

زلف را یکسو زدی تا غرق مهتابم کنی